Verspilling in de gezondheidszorg

Posted on oktober 15, 2016 by Tijl Uylenspiegel in Artikelen // 4 Comments

U bent van mij min of meer gewend dat ik in mijn artikeltjes nogal eens wat persoonlijke dingen vertel, in dit geval heb ik een tijdje getwijfeld of ik het op zou schrijven en delen. Het is zoals gezegd nogal persoonlijk en ja dan is het internet misschien niet de manier om het ook persoonlijk te houden. Het is ook niet bedoeld om zielig te doen of zo, ik wordt ouder en krijg gezondheidsklachten, niks schokkends, duizenden anderen hebben dat ook.

Goed laat ik bij het begin beginnen; half december vorig jaar werd ik getroffen door een hartinfarct, ik was gelukkig nog in staat 112 te bellen en ik zal u de details besparen maar na enige tijd werd ik met gillende sirenes naar het ziekenhuis vervoerd en voor je het weet lig je op de operatietafel. Nou weet ik niet hoeveel ervaringsdeskundigen er hier zijn maar het meeste gaat aan je voorbij, het zal allemaal wel. Nou ja na verloop van een hele tijd bleek dat ze me gedotterd hadden en een stent geplaatst en werd ik naar de intensive care gebracht alwaar ik 3 dagen aan de monitor heb gelegen. Daarna mocht ik naar huis(?!?) met een afspraak voor de polikliniek. Daar bleek dat ik als patiënt was toegewezen aan een cardioloog, deze vertelde dat het dotteren en de stent nog niet afdoende was geweest en dat het team aan de hand van de uitslagen van de diverse tests ging beslissen wat er verder moest gebeuren. Ik verkeerde in de veronderstelling dat de keus was tussen een open hartoperatie of medicijnen maar ik zat ernaast. Ze besloten dat opnieuw dotteren een stukje verderop en een tweede stent afdoende moest zijn.

Aldus geschiedde en een tijdje na die opname kwam ik weer bij “mijn” cardioloog. Ik vind dat persoonlijk een beetje akelig volk maar dat komt waarschijnlijk omdat ik al heel lang onder behandeling ben bij een uitstekende reumatoloog die uitermate goed luistert naar wat ik te melden heb en min of meer samen met mij besluit welke behandeling gekozen wordt. Zo niet bij cardiologen, die geven het idee alsof zij het zijn die over leven en dood kunnen beslissen en als je al het lef hebt om te zeggen dat je een bijwerking hebt dan is het antwoord gewoon dat het niet anders kan. Discussie gesloten. Het is niet zozeer een spreekuur eerder een “monolooguur”, je mag wel wat zeggen maar ze hebben liever dat je je bek houd.

Nou hij kwam begin mei met de mededeling dat de situatie stabiel was, ik moest de (hele golf) medicatie blijven slikken en de volgende afspraak moest in februari 2017 (!) plaatsvinden.

So far so good zou je denken. Nou niet helemaal want eind juni bleek toch wel dat ik uitermate snel vermoeid was, en een uurtje uitrusten hielp niet, als ik eenmaal moe was dan duurde dat echt een hele tijd voordat dat weer over was. Op zeker moment liep het echt de spuigaten uit en werd ik toch wel een beetje ongerust. Dus wat doe je, ik belde de afdeling cardiologie en legde mijn klachten uit en verzocht om een consult met “mijn” cardioloog. Ja hoor dat kon wel, ik kon terecht op 24 november! Nee ik neem u niet in de maling, je belt eind juni en kunt pas na 4 maanden langskomen. Voor de zekerheid heb ik nog gevraagd of die muts het over 2016 had maar mijn cynisme kwam niet helemaal door, daar had ze kennelijk niet voor geleerd. Afijn vervolgens zei ik dat dit wel erg ver weg was en dat mijn klacht wel degelijk serieus was. Nou er was wel een mogelijkheid om eerder te komen maar dat moest dan via de huisarts. Okay nou dat moest dan maar, ik kom zelden bij de man maar als het moet dan moet het, gelukkig kon ik dezelfde ochtend nog terecht (bij hem wel!). Hij keek me globaal na maar kon niks vinden maar vond mijn klachten wel alarmerend en dus kreeg ik een verwijzing naar de spoedeisende hulp, de vroegere EHBO. Nietsvermoedend ging ik maar gelijk door, ik was nou toch van huis nietwaar? Groot was dan ook mijn verbazing dat ik het nog ternauwernood kon voorkomen dat ik in een ziekenhuisbed belandde. Ik werd zowat binnenstebuiten gekeerd zonder dat ze iets aan mijn hart konden ontdekken, de cardiologe vond wel een opgezette klier in mijn oksel(?!?)

Enfin, ik mocht weer naar huis en kreeg een afspraak bij een internist en meerdere afspraken voor cardiologische onderzoeken. De internist ( een bloedverziekend mooie vrouwelijke arts in opleiding. Ja hoor eens ik mag dan oud zijn, ik heb mijn ogen nog steeds niet in mijn zak zitten!) Zij besloot dat er een echo van mijn oksel nodig was en een echo van mijn buikholte. Nou ik vond het prima, je voelt er niks van dus ga je gang.

Aldus geschiedde maar zonder enig resultaat, daarnaast werden er oa. twee ongetwijfeld gigantisch dure tests gedaan voor mijn hart, de eerste keer na inspanning de tweede keer in rust.

En nou komt het! Afgelopen week moest ik dus langs bij “mijn” cardioloog en wat bleek; geen van de onderzoeken had iets opgeleverd maar de klachten die ik had (en heb) kwamen vaker voor bij een middel dat hij mij had voorgeschreven. Dat middel moest dus vervangen worden door een ander dat een zelfde uitwerking had.

Weet u, toen zakte mijn broek af! Als ze me dus gewoon binnen afzienbare tijd een consult bij hem hadden gegund waren al die peperdure onderzoeken  waarschijnlijk overbodig geweest en had hij me gewoon wat andere pilletjes kunnen voorschrijven!

Ik wil ook niet eens meer weten wat de “Myocardscintigrafie Adenosine” gekost heeft, het bestond uit twee onderzoeken los van elkaar en mijn inschatting is dat het enige tienduizenden euro’s gekost heeft. Voor de kat zijn viool! En laten we eerlijk zijn, op deze manier mag het geen raadsel heten dat de kosten  voor de gezondheidszorg de pan uitrijzen.